οι ΚαλεσμενοΙ ΜΟΥ ηταν Επτα - Η ΙΔΕΑ

Μύριζε κομμένη, φρεσκοκομμένη τομάτα, και τους σκέφτηκα. Ο αέρας γαλάζιος, αν τον ζωγράφιζες θα ήταν μια εργασία μάλλον ύπουλη, με ακτίνες φωτός να αντανακλώνται στη σκόνη, στην άμμο που αιωρείται. Εκεί που σκάει το κύμα, που άλλοτε θα έκλαιγα, θα στήσω ένα τραπέζι ορθογώνιο και θα πετάξω επάνω του καραβόπανο να ζαρώνει παντού, να αφρίζει. Θα τους καλέσω να φάμε φρούτα, ακουμπισμένα σε μεγάλες πορσελάνινες φρουτιέρες εκεί που παλεύουν τα πινέλα να χτίσουν ένα σταφύλι με μια απέλπιδα προσπάθεια κάθε φορά. Θα γυαλίζουν πιο πολύ από τα φρούτα, πιο πολύ από την θάλασσα, θάλασσα και αλμύρα, θα διψάσουν. Θα σερβίρουν η μία κανάτα νερό, η άλλη κρασί, βυθισμένες στην άμμο κοντά στο σκάσιμο να είναι δροσερές και φωτισμένες. Και θα τις βάλω στο τραπέζι λίγο πριν έρθουνε.
Θέλω να είναι μεσημέρι. Τα λευκά να λευκαίνουν και οι σκιές να είναι στρογγυλές, να τις πατάς από παντού. Εκεί που βλέπω ν’ αγκαλιάζονται θαλασσολούλουδα λιλά, λιγνά θαλασσοπούλια να πετάνε από πάνω μας. Θα μαζέψω και κοχύλια, βότσαλα από την αγαπημένη μου παραλία να τα ξαπλώσω στο τραπέζι. Ξυπόλυτοι, θέλω, να έρθουν. Να κρατάνε μόνο μια ευχή και μια κατάρα. Και να έχουν βλέμμα καθαρό, ό,τι κοιτούν να μοιάζει διάφανο και μαλακό…σκέφτομαι, μαλλί της γριάς να κολλάει στα τοιχώματα του μυαλού τους.
Οι δικοί μου καλεσμένοι είναι οι πιο φωτεινοί μου.
Οι δικοί μου καλεσμένοι είναι οι πιο σκοτεινοί μου.
Όλοι θα είναι εδώ, στο σκηνικό που έστησα. Θα έχουν μάθει απ’ έξω τους μονολόγους τους αλλά εγώ θα τους ζητήσω να αυτοσχεδιάσουνε. Να μου χορέψουν έναν μπάλο, να μπλεχτούν όπως η ψάθα στις καρέκλες που θα κάθονται. Πάνω στις στροφές να αλλάζουν παρτενέρ, να χαμογελούν δήθεν αμήχανα και να ιδρώνουν στη ντάλα, να σκοντάφτουν.
Οι δικοί μου καλεσμένοι θα είναι επτά. Τους περιμένω στις 16:30. Χωρίς ρολόγια. Οι σφυγμοί τους θα χτυπάνε στις άκρες των δαχτύλων τους και θα είναι έτοιμοι να λογομαχήσουν.
Κοιτάζω ψηλά.
Ήλιε, θα τους καψαλίσεις;
Έτσι για να μάθουν οι ζαβολιάρηδες!
Κοιτάζω ψηλά.
Κανένας.
Ας μαζευτούμε εδώ κάτω λοιπόν.