Μία ανάσα βαριά και μια ησυχία που την κάνει ακόμα πιο εκκωφαντική, τόσο ώστε να παρακαλάς να μην είχες γεννηθεί για να την ακούσεις. Τα βήματα του σέρνονται σαν να κουβαλάει αλυσίδες και οι ώμοι του κρεμασμένοι σε ένα κορμί που μοιάζει στραπατσαρισμένο…άκαμπτο και στεγνό. Περπατάει και δεν τον νοιάζει που θα φτάσει, αν θα φτάσει και πότε. Ο χρόνος έχει σταματήσει για εκείνον…από τότε…που η ζωή του κρίθηκε… τόσο άδικα.

΄΄Στη ζωή παίρνεις πάντα αυτό που σου αξίζει΄΄…

΄΄Μαλακίες. Δηλαδή αυτό μου άξιζε; Ένα σκοτάδι να με πνίγει…Μια ομίχλη να με καλύπτει…Δεν μπορώ να το δεχτώ…Και ας προσπάθησα να το αγαπήσω…Να αγαπήσω αυτό που έγινα…και ας είναι άχρωμο…σχεδόν αόρατο…τόσο αποκρουστικό που…και όσοι με ξέρουν ούτε με το όνομά μου δεν θέλουν να με φωνάζουν, όταν αναφέρονται σε μένα. Και ποτέ μπροστά μου…Άλλωστε δεν μου έχει μείνει κανείς πια…΄΄

Τα βήματά του είναι ακόμα αργά, μα πιο αργή είναι η σκέψη του. Τόσο που μάλλον έχει σκουριάσει. Κάθε φορά που θέλει να μιλήσει στον εαυτό του κάτι τρίζει, μια παλιά μηχανή, κλεισμένη σε ένα υγρό υπόγειο μαζί με τόσα άλλα θολά πια από την σκόνη αντικείμενα. Σε ένα υπόγειο…σαν και αυτό στο οποίο ζει.

΄΄Ζω…Τι κουτό΄΄

΄΄Αφού ζεις όλα μπορούνε να γίνουν' '…

΄΄Μαλακίες. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Έχω γνωρίσει αμέτρητους ανθρώπους που θα ήθελαν να μην είχαν γεννηθεί ποτέ, γιατί η ζωή τους φέρθηκε όπως μόνο ένας άνθρωπος θα μπορούσε. Με μίσος…΄΄

Σκοντάφτει σε ένα κομμάτι σάρκας…Κρέας μισοτελειωμένο στο πάτωμα….και μια μυρωδιά…τόσο γνώριμη. Για μια στιγμή στέκεται…όπως ο απελπισμένος στον γκρεμό πριν πηδήξει. Σε μια τόσο μάταιη στάση…

΄΄Έχω και εσένα…Να σε προσέχω για να με προσέχεις…Μαλακίες. Σε έχω για να σε φοβούνται οι άλλοι. Και μαζί με εσένα να φοβούνται και εμένα…ακόμα περισσότερο. Είσαι όμως πιστός…μόνο εσύ ξέρεις…΄΄

Το φως δεν έχει αγγίξει τίποτα γύρω του…Δεν το αντέχει πια…Και δεν ξέρει αν είναι επειδή τον τρομάζει να βλέπει τα όμορφα…Η ομορφιά είναι μια ιστορία γι' αυτόν. Την ξέρει, την έχει ακούσει…μα δεν την ζει.

΄΄Όχι! Αυτό είναι ψέμα…Την ομορφιά την ζώ. Μέσα από τα μάτια της γυναίκας που με ζήλο ποθώ και διεκδικώ' '

΄΄Την ομορφιά την κρύβει ο καθένας μέσα του και δεν πρέπει να την ψάχνει σε άλλους΄΄

΄΄Μαλακίες. Η ομορφιά για μένα είναι μια λέξη που δυσκολεύομαι ακόμα και να την προφέρω…Ακόμα και όταν κοιτώ εκείνη είναι σαν να πέφτουν αστραπές στο σκοτάδι…τα μάτια μου δεν αντέχουν.΄΄

Ο διάδρομος είναι ατελείωτος. Τα ρολόγια σταματημένα. Στα μαύρα του ρούχα τυλιγμένος,περικυκλωμένος κυκλοφορεί ,η σκιά…Μια σκιά ψεύτικη …ονειρική ή εφιαλτική. Η αληθινές σκιές προϋποθέτουν φως, λάμψεις, αντανακλάσεις, λαμπυρίσματα…μα που…

΄΄Μα πως…πάλι θα την χάσω' '

΄΄Γιατι; Πότε την είχες;' '

΄΄Δεν είμαι μαλάκας. Ξέρω τι μου γίνεται…Ποιος θέλει να ζει έτσι μαζί μου; Κανείς…ούτε καν εγώ…΄΄

Η τρέλα του χτυπάει συχνά την πόρτα. Μέσα στο κεφάλι του κουβαλάει τους στεναγμούς και τις απουσίες μιας ολόκληρης ,σχεδόν, ζωής. Η ψυχή του περπατάει ακόμα πιο αργά από τον κορμί του. Έχει γεράσει τόσο…έχει μείνει ένα ίχνος της, μια ανατριχίλα…και μια θλίψη για όλα όσα δεν γεύτηκε. Για πράγματα που είναι εκεί έξω. Που τα βλέπει μα δεν μπορεί να τα αγγίξει. Ένα γαύγισμα ακούγεται…Και η σιωπή για λίγο σπάει λες και οι τοίχοι ρουφάνε τον ήχο…τόσο γρήγορα πάλι η σιωπή βασιλεύει.

΄΄Να τη…την βλέπω. Σαν ξένη. Σαν υδράργυρος…μου γλιστράει από τα χέρια. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.΄΄

Την βλέπει ακόμα αχνά. Μια φιγούρα θηλυκή, αέρινη με μια αίσθηση ωκεανού. Κάθεται…εκεί. Μόνη.

΄΄Όπως θα κάθομαι και εγώ από αύριο΄΄

Ένα φλιτζάνι αχνίζει δίπλα της…Α, και άλλο ένα…Μπαίνει στο δωμάτιο. Κάθεται. Η σιωπή παίζει πάλι την πρωταγωνίστρια σε ένα έργο κακοστημένο. Την κοιτά. Πίνει μια γουλιά. Τα φλιτζάνια αχνίζουν. Την κοιτά ξανά. Δεν μιλάει κανείς. Εκείνη δεν σηκώνει καν το ποτήρι…δεν πίνει γουλιά…Θέλει μόνο να φύγει.

΄΄Θες να φύγεις ε; Δεν σε αδικώ.΄΄

Δεν του ρίχνει ούτε ματιά. Τα μάτια της είναι υγρά. Η ανάσα της κοφτή και η σκέψη της μακριά. Μακριά από εκείνον. Και εκείνος το ξέρει…και τον πονάει…οι αλυσίδες λύθηκαν από τα πόδια και σφίγγουν τώρα την καρδιά του…

΄΄Φύγε! Να μη σε βλέπω όμως να φεύγεις…Και όταν θα φτάσεις στην μάνα σου ,να της πεις πως σε οκτώ μήνες από τώρα ,θα ξυπνάς το πρωί και θα σερβίρεις ,και πάλι, πρωινό στον Πλούτωνα.' '