Σιρόπια να στάζουν από τα δάχτυλά μου,
σε μια γειτονιά που καταλήγει στη ζωή μου.
Περπατάνε άνθρωποι παντού,
γονείς των γονιών μου και άλλων γονιών και στάζουν και εκείνοι.
Το ψυγείο με τα ξυλάκια ΑΣΤΥ στο βγάλανε , παππού μου,
αφήσαν όμως το πεζούλι που διάβαζα και μάσαγα.
Μπορεί να μην μπορώ να θυμηθώ τα πρόσωπά σας
αλλά τα θυμούνται οι επιλογές μου
και η γεύση μου, κάθε φορά που τρώω μαλεμπί.

Άχνη ζάχαρη, αχνή και ξέξασπρη
Ροδόνερο, μύρο μου μυρωδάτο

Σε ένα χέρι βαρύ, με βαριά βραχιόλια πολίτικα, κρατιόμουν.
Όλους μας κρατούσες ,γιαγιά , δεμένους με σκοινιά μα λύνονται.
Και τα μπακίρια μαυρίζουν δίπλα στο σαμαβάρι.
Στο κομοδίνο χάσαμε τα μαλαματένια σου
και στη κουζίνα ο ντουντουκλής έπαψε να τραγουδάει με τη Ρίτα.
Χαΐρι δεν βρήκαμε, νυχτώσαμε πάνω στις κεντημένες νταντέλες.
Ακόμα φαντάζομαι την Πρίγκιπο σαν το ομορφότερο μέρος στον κόσμο,
εκεί θέλω να πάω και να μου τραγουδάς σαν άγγελος κρατώντας τη βελόνα.
Και δεν θα σου ξανακρυφτώ ποτέ…
για να βλέπεις τα σιρόπια που τρέχουν απ' τα μάτια μου.