Σίσυφος, ένας μύθος, η ποίηση και εγώ.
Καταδικασμένος να μετακινώ τις σκέψεις μου κυκλικά
Από εκεί που αρχίζω ,εκεί και να τελειώνω
Και ζαλίζομαι…
Πέτρα βαριά…

Πέτρα…κοίτα με…ζαλίζομαι

Με κοροϊδεύεις μα σε έχω ήδη ξεγελάσει
Η κατάρα σου ανήκει
Εγώ κάνω την βόλτα μου
Εσύ απλά παραμένεις πέτρα

Μη κλαις Πέτρα…γιατί θα γίνεις καρδιά
Μη γίνεις καρδιά γιατί ο ποιητής δεν θα σε ξαναγράψει

Θα πάψεις να σαι αλήθεια…
Είσαι τόσο γελοία που τόσο καιρό πίστευες πως είμαι το θύμα

Σκάσε, Πέτρα
Εγώ γελάω τώρα